In december was hij al drie weken in het land voor eerdere audities. Lees hier zijn dagboek van toen:

Vrijdag 4 december

Na twee reisdagen en een repetitie in Texas Southern University, kwam ik  rond zeven uur ’s avonds aan bij een Madison High School, waar van vrijdag tot zondag het eerste camp van Crossmen werd gehouden. Ik kon rustig aan mijn slaapspullen in de gymzaal leggen en mijn aanwezigheid laten registreren. Een uurtje later werd er een Corps Meeting gehouden in een zaal waarin er wat belangrijke zaken over het lidmaatschap werden verteld. Om 20:30 begonnen de sectionals. Voor we met de eerste oefening begonnen werd de speeltechniek en de gedachte erachter uitgebreid gedemonstreerd. Naast mij waren er veertien Amerikanen die allemaal een spot op vibrafoon of marimba ambieerden. Sommigen kenden me nog van vorig jaar en vonden het gaaf dat ik er weer bij was.

Zaterdag 5 december

Het hele auditiepakket werd behandeld en we kregen een hoop informatie te verwerken. Waar ik me in eerste instantie zorgen maakte over de technische moeilijkheidsgraad van een bepaald stuk muziek, werd ik deels gerustgesteld na het zien van de moeite die anderen er ook mee hadden. Het stuk werd opgedeeld in frases en het tempo werd geleidelijk opgebouwd. Tijdens de repetitie werden spelers er stuk voor stuk uitgepikt voor tien minuten om wat oefeningen en een solo te spelen om een dag later een persoonlijke analyse te ontvangen met een rating.

Zondag 6 december

Dit was de dag van de ‘show and tell’, waarbij iedere sectie van het corps een aantal oefeningen liet zien en horen aan de rest van de groep. Voorafgaand aan de show and tell werd het front ensemble opgedeeld in drie groepen. Crossmen werkt met een rating-systeem, waarbij je aan de hand van het cijfer kan opmaken waar je staat op het gebied van de selectie. Het cijfer 1 betekent dat je klaar bent om een contract te tekenen, het cijfer 2 betekent dat je een goede kans maakt op een spot als je bij de callback laat zien dat je jezelf hebt verbeterd, en het cijfer 3 betekent vrijwel zeker geen contract. Ik viel in de groep met de hoogste rating van die dag, een ‘upper-two’. Na een laatste meeting konden we onze spullen pakken en werd ik door Alec weer afgezet bij een hostel, waar ik een hoop mensen heb  ontmoet waar ik mee kunnen lachen, poolen en dobbelen wanneer ik een paar uurtjes over had. In het hostel waren er naast mij mensen uit o.a. Zuid-Korea, Honduras, Engeland, Zweden, Canada en - jawel - Nederland.

Maandag 7 - donderdag 10 december

Na de avond ervoor downtown Houston te hebben bezocht ging deze week voornamelijk over voorbereiden op het Oregon Crusaders camp. Elke dag bestond voor het grootste deel uit repeteren, wat erg nodig was aangezien ik me de week ervoor voornamelijk op Crossmen geconcentreerd had. Hoewel sommige oefeningen overeenkwamen waren er een hoop muziekstukken die compleet anders waren dan wat ik voor Crossmen moest voorbereiden. Gelukkig maakte ik met een metronoom op zak elke dag gestaag vorderingen.

Vrijdag 11 december

Deze dag was geheel aan reizen besteed. ’s Ochtends vroeg vertrok ik met een Greyhound Bus naar Dallas, waar ik de tram pakte die me rechtstreeks naar het Dallas-Fort Worth vliegveld bracht. Na een vlucht van vier uur kwam ik aan in Portland, Oregon. Na een klein uurtje samen met drie andere auditanten te hebben gewacht op de shuttle van Oregon Crusaders (OC) werden we in een busje vervoerd naar de high school anderhalf uur van Portland vandaan, waarbij ik tijdens de rit nog wat van het mooie bergachtige landschap heb kunnen zien. Waar ik in Texas elke dag in een korte broek rondliep, deed dit weer me meer denken aan het winterweer in Nederland: koud en regenachtig. Eenmaal aangekomen op de high school konden we douchen, eten en slapen.

Zaterdag 12 december

Na een vroeg ontbijt om 7:00 uur begon het camp om 8:00 uur, waarbij er een hoop gedaan werd in een dag. Een verschil dat ik merkte tussen OC en Crossmen was dat bij de eerstgenoemde theoretische kennis een grotere rol speelt, en bij de laatstgenoemde techniek. Van alle pitmuzikanten kreeg ik dan ook de beste rating op het gebied van techniek, maar liep ik helaas wat achter op theorie. Niet alleen was het van belang dat je je toonladders kende, maar je moest deze ook op een bepaalde volgorde spelen, namelijk volgens de kwartencirkel. Ik kende het principe, maar had mijn toonladders nog niet eerder in deze specifieke volgorde geoefend, waardoor ik tijdens het spelen niet alleen op techniek, samenspel en timing moest letten, maar ook op welke toonladder er op de huidige volgde. Naast het auditiepakket werden er een hoop nieuwe oefeningen voorgedaan die we meteen moesten spelen. Al met al vergde de dag een hoop hersencapaciteit om alles te verwerken en was het zeker interessant om te doen. Op het eind van de dag had ik een goed beeld van mijn verbeterpunten.

Zondag 13 december

Deze dag was een soort samenvatting van de dag ervoor, waarbij we elke oefening herhaalden. Aan het eind van het camp kreeg iedereen een beoordelingsformulier mee, waarop een aantal verbeterpunten stonden geschreven en je diverse benodigde capaciteiten een cijfer werden gegeven. Door mijn lichte achterstand van theoretische kennis kreeg ik een callback voor januari, waarbij ik de kans heb om te laten zien wat ik heb kunnen verbeteren in een maand.

Maandag 14 december

Na een nacht te hebben gespendeerd in een hostel in Portland pakte ik ’s ochtends vroeg de tram naar het vliegveld. Aan het eind van de middag arriveerde ik in Dallas, waarna ik een paar uur de stad heb bezocht. In de avond ging ik (alweer) naar een hostel.

Dinsdag 15 – donderdag 17 december

Deze week had ik het geluk te kunnen verblijven in het appartement van Tyler, de center-marimbaspeler van Crossmen. Hij woont in Denton, een voorstad van Dallas. Overdag kon ik repeteren bij The University Of North Texas, op een kilometer afstand van Tylers huis. Deze week stond in het teken van het instuderen van de opener van Crossmen, die het weekend ervoor werd doorgestuurd. Het waren vier pagina’s aan bladmuziek, die ik in drie dagen zonder al te veel speling heb kunnen instuderen.

Vrijdag 18 december

Samen met Tyler reisde ik met MegaBus van Dallas naar San Antonio, waar we na een rit van 6,5 uur werden opgepikt door een Crossmen-vrijwilliger. In de avond kwamen we aan bij James Madison High School, waar ik vorig jaar ook geweest was. Om 20:30 uur begonnen de audities, die die dag doorgingen tot 23:30.

Zaterdag 19 december

Het hele auditiepakket kwam aan bod deze dag, waarbij de nieuwe opener centraal stond. Mensen werden opgedeeld in groepen, die om de paar minuten omgewisseld werden, aangezien er circa 3 keer zoveel mensen als instrumenten aanwezig waren. Aan het eind van de dag speelden we de opener samen met de drumline.

Zondag 20 december

Bij de sectionals in de ochtend werden nog een aantal oefeningen gespeeld. Een oefening moest iedereen apart spelen. Dit ging me redelijk goed af. Na ongeveer twee uur werd iedereen de zaal uitgestuurd, waarna er drie groepen auditanten naar binnen werden gehaald. Zes malletspelers (waarvan vier vet"s) kregen gelijk een contract aangeboden. Ik zat bij de tweede groep: zeven mensen die een callback kregen voor volgende maand. Er waren nog een aantal technische aspecten aan mijn spel die verbeterd moesten worden. In januari zal ik dus moeten laten zien dat ik meer vooruit ben gegaan ten opzichte van andere mensen, wil ik een contract krijgen.

 

De dag werd afgesloten met het spelen van de opener, maar dit keer met het hele corps. Zodra de brass die uit ongeveer 200 man bestond begon te spelen besefte ik waarom drum corps ook alweer mijn hobby was. Het was geweldig deel uit te maken van deze groep. Na de ensemble-repetitie werd iedere sectie een taak toegewezen door drum major Caitlin. De pit moest de instrumenten in de truck laden. Hierna werd ik meegenomen naar het huis van een van de mellophonespelers, Joshua, die in San Antonio woont. Na een avondje in de stad te hebben doorgebracht met zijn familie kon ik daar mijn laatste nacht doorbrengen.

Maandag 21 december

Om zeven uur ’s ochtends werd ik afgezet op het Greyhound Station in San Antonio. Daar pakte ik de bus naar Houston, waar ik een directe vlucht naar Amsterdam had geboekt.

De drie weken zijn snel voorbij gegaan en ondanks dat ik alleen reisde voelde ik me zelden eenzaam. Veel tijd voor ontspanning is er nu niet, aangezien ik alles op alles moet zetten om volgende maand een contract te krijgen. Nu een DCI-spot meer binnen handbereik is dan ooit voel ik me extra gemotiveerd deze binnen te slepen.